“Een strategisch partnerschap……?
Blijkbaar heeft men mijn diensten
dan echt nodig voor de realisatie van organisatiedoelstellingen. Men kan / wil
de betreffende diensten niet zelf ontwikkelen en/of zelf (gaan) leveren. En men
kan mij ook niet opkopen (overnemen). Men is dus in hoge mate ‘afhankelijk’ van
mij.
Maar, waarom zou ik me voor de
lange (-re) termijn (moeten) committeren? Een langere termijn, dan de politieke
4-jarige (verkiezings-) cyclus? Kan dat (dan)? En: ‘het fungeert als een
raamovereenkomst’? Een raamovereenkomst als basis voor een strategisch
partnerschap? Leidt zo’n raamovereenkomst dan niet tot overschrijding van het
Europese drempelbedrag, met een aanbestedingsplicht tot gevolg? In wiens belang
is dat (dan)? Hoe effectief en flexibel is zo’n langjarige raamovereenkomst dan?
Leidt een raamovereenkomst (feitelijk een ‘kader’) tot het
echt anders organiseren van zorg? Waarom zou ik risico’s en opbrengsten
(moeten) delen met een ander? Wel (dit keer) exclusiviteit en
afnameverplichting in de raamovereenkomst opgenomen (dan)? Ik ben en voel
me niet ‘afhankelijk’, cliënten komen vanwege mijn specialisme en/of de
wettelijke keuzevrijheid middels het PGB toch wel bij mij. Waarom zou ik op
basis van ‘open kostprijs-calculatie’ een langjarige contractuele relatie
(moeten) aangaan? Wat is het motief van de ander? Kostenreductie? Is dat ook
mijn motief? Hoe verhoudt zich dat (dan) met eventuele toekomstige
investeringen in (= kosten maken ter zake) nieuwe ontwikkelingen en behandel-
en preventiemethoden? Wat draagt de ander (dan) concreet bij aan
‘ontwikkeling’? Hoe ‘complementair’ zijn we eigenlijk?
Het zou toch ook mogelijk moeten
zijn, om de komende tijd, bijvoorbeeld een jaar, eerst eens te kijken, wat we concreet
aan elkaar hebben? In plaats van nu al op schrift diverse langlopende,
verkiezingen overschrijdende, afspraken vast te (moeten) leggen. Elke cliënt is
verschillend. Dus in beginsel ook zijn behandeling (-smethode). Dat biedt toch
alle mogelijkheden voor steeds een tactische inkoop in het individuele concrete
geval op basis van een, zo nodig middels een geautomatiseerd systeem aan te
leveren, maatschappelijk en financieel verantwoorde maatwerk-offerte na een
adequate intake met de cliënt? En vervolgens gezamenlijk besluiten en
contracteren op individueel-cliëntniveau? Zo’n individuele behandeling (‘losse opdracht’)
overschrijdt toch nooit het Europese drempelbedrag in kwestie? Te veel werk
(dan)? De (rechtmatige verstrekkingen van) deelopdrachten bij een
raamovereenkomst betreffen feitelijk toch ook maatwerk en een tactische inkoop?
Waarom dan hier een principe-benadering vanuit een strategische inkoop?
Ik vertrouw het nog niet
helemaal. De gedachte van strategisch, en als partners, samenwerken klinkt
zonder meer goed, biedt in beginsel perspectieven, maar ik zou het vooralsnog toch
meer uit de sfeer van de inkoop (-theorie) willen halen. Althans gerust gesteld
willen worden, dat wat ooit, mede vanwege (na te streven) kostenreductie en
winstmaximalisatie, in, of ten behoeve van, het bedrijfsleven is bedacht, niet
per se voor mij gaat, of hoeft te gaan, gelden.
In de zorg werkt het (toch)
anders........ En zeker wanneer de relatie tussen cliënt en zorgverlener leidend zou
(moeten) zijn........”
Aanverwant:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten